ХАТА З МАТЧЫНАЙ ДУШОЮ
Матчына хата
Лазой згінаючыся ніцай,
Дзяды прасілі абразы:
-Не дай Бог тры разы жаніцца,
Не дай сяліцца тры разы!...
Жылі ці бедна, ці багата,
Ды як вядзецца з тых вякоў,
Агорвалі так-гэтак хату
Прапрадзеды, бацькі бацькоў.
Замочвалі з будаўнікамі
(Бо быў заклён вядомы ім)
І падмуроўкі першы камень,
І першы цвік, і першы дым.
Каб абміналі хату сваркі,
Каб сёе-тое ў кубле мець,-
Тулілі пасля добрай чаркі
У вугал серабро і медзь...
Каб дамавітасць сцены зналі,
Пускаўся ў хату першым кот.
Хлеб-соль на стол яловы клалі,
Счарсцвелы, каб не йшоў на звод.
А што чакае ў новай хаце –
Казалі першай ночы сны.
Лучына ела вочы маці,
У сілу браліся сыны.
Сусед дапамагаў парадай
Ды бедаваннем над жыццём.
Гасцю былі заўсёды рады,
Хоць хлеб не частым быў гасцём.
Не сеялі на сіта мліва –
Мірыліся і з асцюком.
Жылі і клаліся маўкліва
У дамавіну – вечны дом.
Хай будуць сцежкі невядомы
І гору і бядзе ў той дом,
Што мы завём бацькоўскім домам,
Што хатай матчынай завём.
